Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ, Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑ...


Περνώντας έξω απ’ το Δημοτικό Σχολείο σφίγγεται η καρδιά μας αντικρύζοντας την εικόνα του ερειπωμένου κτιρίου, με τις άδειες αίθουσες και τις κλειστές πόρτες. Οι παιδικές φωνές έχουν σιγήσει για πάντα...Κάποτε έσφυζε από ζωή και ήταν για όλους μας η αφετηρία της νιότης μας. Οι αναμνήσεις απ’ τον χώρο αυτό είναι αμέτρητες και χαραγμένες στις ψυχές μας.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τους παλιούς μας συμμαθητές, τους δασκάλους μας, τα ξύλινα πράσινα θρανία, τη μυρωδιά της σόμπας, τα ατέλειωτα παιχνίδια στην αυλή, τους κήπους με τις τριανταφυλλιές και τα δεντρολίβανα, τις εθνικές εορτές όταν στολίζαμε με δάφνες τα κάγκελα της αυλής, τα ποιήματα στο ηρώον ντυμένοι τσολιαδάκια;
Οι εικόνες περνούν απ’ τα μάτια μας, άλλες έντονες κι άλλες αχνές απ’ το πέρασμα του χρόνου. Έτσι ήταν τότε...Ανέμελα χρόνια! Μας παίδευαν οι δάσκαλοι, μας «βασάνιζαν» οι γονείς, μας σκληραγωγούσε η ζωή. Κάναμε όνειρα σε αυτό το σχολείο. Να μάθουμε γράμματα, να σπουδάσουμε και να δημιουργήσουμε τις οικογένειες μας στο χωριό.
Ο χρόνος όμως κυλάει γρήγορα, σαν ένα βλεφάρισμα των ματιών μας, και κάποια όνειρα τα πραγματοποιεί, ενώ άλλα τα διαψεύδει...Και το Σχολείο-ακόμα και κλειστό-παραμένει ισχυρός μάρτυρας όσων ζήσαμε σε αυτό....   

Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας