Στον εξωτερικό τοίχο του τυροκομείου του χωριού μας πριν μερικά χρόνια γράφτηκε με κόκκινη μπογιά ένα σύνθημα, « Η ΑΝΕΜΏΤΙΑ ΔΕ ΖΕΙ ΓΟΝΑΤΙΣΤΗ» έλεγε.
Κάποιοι το διάβασαν και το προσπέρασαν χωρίς να τους απασχολήσει, άλλοι το χλεύασαν και άλλοι διαμαρτυρήθηκαν γιατί λερώθηκε ο τοίχος. Σε κάποιους άλλους, ανάμεσα τους και σε εμάς, η ανάγνωση του προκάλεσε έντονη θλίψη, πίκρα και αγανάκτηση. Θα λέγαμε ότι μας χτύπησε ένα χαστούκι, γιατί μας θύμισε που είμασταν και που φτάσαμε ως χωριό (!).
Τα τελευταία χρόνια είχαμε ξεχάσει την καταγωγή μας και ζούσαμε με το μεγάλο όνειρο του Δημοσίου Υπαλλήλου....Ζούσαμε οι περισσότεροι την πλάνη της ασφάλειας του Δημοσίου που μας είχε μεθοδικά πλασάρει το «κομματικό κατεστημένο» του χωριού. Αυτό έκανε την «δουλειά» του...ενώ η τοπική κοινωνία διαμόρφωνε νοοτροπία αυτοκαταστροφής....
Με αφορμή το σύνθημα του τοίχου ήρθαν στο μυαλό μας μνήμες από τις καλές εποχές της Ανεμώτιας. Κάποτε το τυροκομείο λειτουργούσε και επεξεργαζόταν το γάλα των κτηνοτρόφων του χωριού μας αλλά και άλλων χωριών του νησιού. Πότε υπό τον έλεγχο της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Λέσβου και πότε υπό τον έλεγχο ιδιωτών. Όπως και να είχε, σ’ αυτό εργάζονταν έξι-επτά συγχωριανοί μας και ζούσαν τις οικογένειες τους.
Τότε ο αγροκτηνοτροφικός Συνεταιρισμός του χωριού ήταν «δυνατός». Οι αποθήκες του ήταν γεμάτες από κάθε είδους ζωοτροφές, λιπάσματα και αγροτικά είδη. Ήταν η εποχή που οι κτηνοτρόφοι του χωριού μας διαπραγματεύονταν ισχυρά την τιμή του γάλακτος.
Ήμασταν παιδάκια τότε και βλέπαμε κάθε φθινόπωρο τις συζητήσεις που γίνονταν στο γραφείο του Συνεταιρισμού μεταξύ των εμπόρων και του Συμβουλίου προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία για την τιμή του κιλού στην οποία θα αγοραζόταν το γάλα. Και όταν αργά το βράδυ έρχονταν οι πατεράδες μας στο σπίτι, αισιόδοξοι για το αποτέλεσμα των συζητήσεων, ανακουφιζόμασταν και εμείς.
Υπήρξαν εποχές που ταυτόχρονα λειτουργούσαν δύο ελαιοτριβεία στη Ανεμώτια, του Συνεταιρισμού και της Κοινότητας. Σ’ αυτά εργάζονταν δέκα-δεκαπέντε συγχωριανοί μας με αξιοπρεπές μεροκάματο. Για όσους γνωρίζουν, το λάδι ανέβαινε μέσα από υπόγειους αγωγούς από το ελαιοτριβείο στην αποθήκη του Συνεταιρισμού, στην πλατεία «Καζέπη», για να αποθηκευτεί σε δεξαμενές και να διοχετευτεί στην αγορά με την καλύτερη τιμή. Δεν θα ξεχάσουμε τα δεκάδες πράσινα βαρέλια στο πάνω μέρος της πλατείας γεμάτα με λάδι να περιμένουν υπομονετικά το φορτηγό για να κατέβουν στην Μυτιλήνη.
Κάθε χρόνο, στις μέρες του τρύγου, θυμόμαστε τα καφάσια με σταφύλια να φορτώνονται αποβραδίς στο μπλε φορτηγό του Συνεταιρισμού για να προωθηθούν σε οινοποιεία της πόλης. Για τους γνώστες, τα σταφύλια και το κρασί της Ανεμώτιας ήταν και είναι τα καλύτερα του νησιού.
Εκείνη την περίοδο το χωριό μέτραγε πάνω από χίλιους κατοίκους και έσφυζε από ζωή. Αυτό από μόνο του αποτελούσε πλεονέκτημα. Ωστόσο ακόμα μεγαλύτερο πλεονέκτημα ήταν η αλληλεγγύη και η σύμπνοια των συγχωριανών μας. Υπήρχε ενδιαφέρον για το συλλογικό συμφέρον και μπροστά σ’ αυτό παραμερίζονταν προσωπικοί εγωισμοί και διαφορές. Αυτά τα χρόνια η Ανεμώτια ζούσε όρθια και όχι γονατιστή όπως την θέλουν σήμερα πολλοί.....
Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας
