ΈΤΣΙ "ΚΟΥΡΕΥΟΥΝ" ΣΤΗΝ ΑΝΕΜΩΤΙΑ....

Για τους κτηνοτρόφους της Ανεμώτιας, ο Ιούνιος, ήταν και είναι ο μήνας του «κούρου» δηλαδή του κουρέματος των προβάτων. Το κούρεμα γίνεται εν όψει της ζέστης του καλοκαιριού για να ανακουφιστούν τα ζώα αλλά και για την υγιεινή τους, αφού απομακρύνονται τα παράσιτα.

Οι κτηνοτρόφοι του χωριού μας συγκεντρώνονται και κουρεύουν τα πρόβατα τους, με τον παραδοσιακό τρόπο (με μεγάλα ψαλίδια). Για να κουρέψει κάποιος τα πρόβατα πρέπει να ξέρει την τεχνική και φυσικά να έχει και σωματική δύναμη. Πρόκειται για μία σκληρή εργασία γιατί το μαλλί των προβάτων είναι ποτισμένο με λίπος με αποτέλεσμα το ψαλίδι, που είναι το βασικό εργαλείο, να μην μπορεί εύκολα να εισχωρήσει στα μαλλιά, με κίνδυνο να τραυματιστεί το ζώο (να φάει καμιά ψαλιδιά).

Σήμερα, ο «κούρος»  γίνεται στο «μαντρί» του κάθε κτηνοτρόφου. Παλιότερα, γινόταν στη «Ζωαγορά», στα «Μιζέρια» και συμμετείχε όλοκληρο το τσελιγκάτο του χωριού. Ο ένας τσομπάνης βοηθούσε τον άλλον. Οι κουρευτάδες ετοίμαζαν τα ψαλίδια τους αποβραδύς και νωρίς το πρωί μαζεύονταν στην «Ζωαγορά» όπου τους περίμενε το κοπάδι. Το «πανηγύρι» άρχιζε και τα ψαλίδια...έπαιρναν φωτιά!!! Που και που λίγο «μελάνι» έπεφτε πάνω στην πληγή....

Ηταν γιορτή, «χαρά» για την οικογένεια που κούρευε το κοπάδι της. Πρωτοστατούσαν οι άντρες, ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά βοηθούσαν στο μάζεμα και στην αποθήκευση του μαλλιού σε τσουβάλια, ξεχωριστά το άσπρο από το μαύρο.

Τότε, το μαλλί είχε ζήτηση. Ο Αγροτικός Συναιτερισμός του χωριού, το συγκέντωνε στις αποθήκες του και το πουλούσε στους εμπόρους με το κιλό. Πολλές ήταν και οι γυναίκες που έγνεθαν το μαλλί ώστε να το μετατρέψουν σε νήμα και να υφάνουν «χράμια» και κουβέρτες για τα προικιά.

Ο «κούρος» έπαιρνε πανηγυρικό χαρακτήρα απ’ το ξεκίνημα-με τ’ αστεία και τα πειράγματα- ως τον τελειωμό, που άναβε το γλέντι. Όταν και τα τελευταία ζώα έφευγαν από τα χέρια των κουρευτάδων και τα ψαλίδια σταματούσαν, δίνονταν οι ευχές «καλό καλοκαίρι», «και του χρόνου».

Έπειτα, όλοι οι συμμετέχοντες στον «κούρο» κατευθύνονταν σε μία από τις ταβέρνες του χωριού, όπου το τραπέζι ήταν στρωμένο με σούβλες, συνήθως ολόκληρα κριάρια, με παραδοσιακούς τοπικούς μεζέδες, με μπόλικο ντόπιο κρασί, παγωμένες μπύρες και ούζο. Εκεί, καθισμένοι γύρω-γύρω, έτρωγαν, έπιναν τραγουδούσαν και χόρευαν ως αργά το απόγευμα. Μερακλήδες άνθρωποι!!! Λεβεντάνθρωποι όλοι τους!!!
Είχε το δικό της νόημα και τον ξεχωριστό της συμβολισμό αυτή η αυθόρμητη, φυσική και πατροπαράδοτη γιορτή στον «κούρο»....

Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας