Εδώ…στη
ρωγμή του χρόνου…στέκομαι και βλέπω…σκοτάδι πυκνό, μα οι εικόνες σαφείς και οι
κραυγές ξεκάθαρες…Ορδές βαρβάρων λεηλατούν τα πάντα ολόγυρα κι εγώ απαθής…
Σε
τι θα ωφελούσε άραγε να φωνάξω σε όλους…"σας τα έλεγα εγώ"…Κρυμμένος
στο πιθάρι που επέλεξα να ζω, χειμώνες και καλοκαίρια, παρατηρητής των
συμβάντων που αλλάζουν τον κόσμο…Σε τι θα ωφελούσε να φωνάξω "μην ταϊζετε
το τέρας", αφού στο όνομα του κάνουν θυσία την ψυχή τους την ίδια…
Κρυμμένος
εγώ στον Κόσμο μου, αναρωτιέμαι…Σε τι θα ωφελούσε να τους πω ότι το "αυγό του
τέρατος" το ζεσταίνουν με τις παγωμένες τους ανάσες; Ποιος αντέδρασε και δεν
πλήρωσε το Τίμημα; Ποιός κέρδισε στοίχημα που ο ίδιος έβαλε με τον διάβολο;
Απελπισμένοι
γύρω μου, πεινασμένοι και νεκροί…νεκροί από πείνα, απελπισία και τρόμο! Αβοήθητοι
στο έλεος της ορέξεως του τέρατος...του τέρατος που οι ίδιοι μεγάλωσαν στην
αγκαλιά τους...
ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΟΙ υπάρχετε; Αναρωτιέμαι...με αυτοκαταστροφικές τάσεις βγαίνετε και χάνεστε στον
δρόμο...στον δρόμο που σας υπέδειξε κάποιος! Κάποιος φώναξε "φορέστε αυτά,
είναι η νέα μόδα"…Άλλος είπε "φάτε αυτά, είναι gourmet"…Άλλος
σας πλένει την συνείδηση σε ένα κουτί με εικόνες και ήχους λέγοντας "αυτό
είναι το lifestyle"…Άλλος βγήκε στο μπαλκόνι και φώναξε "εγώ θα σας
σώσω"…Άλλος σας είπε τί να "ψωνίσετε" επειδή δεν είστε ικανοί να φτιάξετε
τίποτα μόνοι σας…Άλλος σας είπε ένα "τραγούδι" με πολλές οδηγίες κι άλλος ένα
άλλο "τραγούδι" με πολλές αμαρτίες…
Κάποιος
τέλος, φώναξε "Επαναστατήστε"…Μα είχατε χάσει την συνείδηση και την
θέληση και πλέον δεν γνωρίζατε τί να επιλέξετε...Κι έτσι φτάσαμε στα σκοτεινά
αυτά χρόνια...
Ενεργοί
Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας
