Στο άρθρο αυτό θα
προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τη στάση ορισμένων συγχωριανών μας απέναντι σε
ανθρώπους του χωριού μας που αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο τα πράγματα
και έχουν διαφορετική στάση ζωής. Συγκεκριμένα, είναι κάποιοι που πέραν των
ιδεών και των πιστεύω τους, προσεγγίζουν τους γύρω τους με μια αλαζονική
υπεροψία και δήθεν ανωτερότητα.
Εκείνο που έχουμε να τους
πούμε είναι ότι η αλαζονεία είναι η μεγαλύτερη «πνευματική ασθένεια». Είναι σαν
τη βδέλλα που αν κολλήσει επάνω σου, σου ρουφά το αίμα, έτσι και η αλαζονεία
ρουφάει όλο τον εσωτερικό σου κόσμο, φέρνει πνευματική ασφυξία και καταναλώνει
όλο το πνευματικό οξυγόνο της ψυχής.
Είναι λοιπόν κάποιοι που με
κάθε τους ενέργεια και παραμικρή κίνηση, απαιτούν την αναγνώριση και την πρωτιά... Θέλουν κάτι που να τους τρέφει την
υπερηφάνεια. Ζουν με εγωϊσμό και κενοδοξία. Εμμέσως με τον τρόπο που
λειτουργούν, ζητούν «επαίνους» και «δόξες». Αναρωτιόμαστε πόσο ελεύθεροι είναι
αυτοί οι άνθρωποι…; Όταν δεν έχουν το θάρρος να αναζητήσουν μια «αλήθεια»
παραπάνω και πέρα από τις βεβαιότητές τους…;;
Η «απατηλότητα» της ιδέας
για τον εαυτό μας, έχει παρουσιαστεί από τον Πλάτωνα, εδώ και 2500 χρόνια με
τον «Μύθο της Σπηλιάς», που παρουσιάζεται στην Πολιτεία του. Εκεί ο Πλάτωνας
παρουσιάζει τους ανθρώπους δεμένους με αλυσίδες στο βάθος μιας σπηλιάς, να
παρακολουθούν σκιές που παρουσιάζονται σε έναν τοίχο, τις οποίες
αντιλαμβάνονται σαν πραγματικότητα...Επιπλέον, οι δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις
αλυσίδες τους σαν κοσμήματα, σαν πολύτιμα εργαλεία που τους δένουν με τον κάτω
κόσμο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για τα δεσμά που τους
εμποδίζουν να απομακρυνθούν από τη σπηλιά και να αντικρίσουν το φως του ήλιου
και τη ζωή που σφύζει έξω από τη σπηλιά.
Ο συμβολισμός αυτού του
μύθου είναι σαφής... Βγείτε από την «Πλατωνική σπηλιά», σπάστε τα δεσμά σας και
ενεργοποιείστε το εσωτερικό σας δυναμικό σε ενέργειες που αποσκοπούν στο
συλλογικό και όχι στο ατομικό....
Υ.Γ. Να χαίρεστε όταν δεν
σας δίνουν σημασία....
Ενεργοί Δημότες για την
Αναγέννηση της Ανεμώτιας
