Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

"ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΕΣ" ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΕΜΩΤΙΑ...

Η εναλλαγή των χρονικών στιγμών, μας φέρνει για άλλη μία φορά στην αρχή ενός καινούριου χρόνου. Ο χειμώνας μας χτύπησε την πόρτα και η Ανεμώτια ντύθηκε στα λευκά...
Αυτές οι χιονισμένες μέρες στο χωριό μας ξυπνάνε τις παιδικές μας αναμνήσεις, τη νοσταλγία των γιορτών και την ανεμελιά που είχαμε σαν παιδιά. Τι να πρωτοθυμηθούμε...Οι εικόνες περνούν από τα μάτια μας άλλες έντονες και άλλες αχνές από το πέρασμα του χρόνου.
Το παραμύθι της μαγείας αρχίζει να ξετυλίγεται και η μυρωδιά του μοσχοκάρυδου, της κανέλας και του μελιού που έρεε στα γλυκίσματα των παλιών γιορτινών ημερών αρχίζει να αιωρείται γύρω μας προκαλώντας μας μέθη..
Θυμόμαστε τότε που εξαιτίας του χιονιού ήμασταν για μέρες χωρίς συγκοινωνία , το σχολικό λεωφορείο δεν ερχόταν στο χωριό και από νωρίς το πρωί «βολοδέρναμε» στα χιονισμένα πλακόστρωτα για να μετρήσουμε το ύψος του χιονιού.
Ζωγραφίζαμε το όνομα μας στο χιονισμένο «καπό» ενός αυτοκινήτου και καμαρώναμε, ενώ γνωρίζαμε ότι την επόμενη μέρα θα εξαφανιζόταν όταν το χιόνι θα έλιωνε και μαζί του θα παρέσυρε το άυλο σχήμα της ύπαρξης μας...
Θυμόμαστε τότε που οι άνδρες του χωριού με μπροστάρη τον Πρόεδρο καθάριζαν τον κεντρικό δρόμο από τους πάγους και το χιόνι για να διευκολυνθούν στο περπάτημα οι γεροντότεροι...Θυμόμαστε την ξύλινη πόρτα που καβαλάγαμε πέντε-έξι παιδιά για να κατέβουμε το παγωμένο ποτάμι στη «Βρυσάρα»..
Γλυστρούσαμε, πέφταμε, ξαπλώναμε στο χιόνι! Δεν δίναμε μία!!! Ξέραμε ότι λίγο πολύ αυτές ήταν οι τελευταίες μας «αθώες» στιγμές...Τα «λευκά» παιδικά μας χρόνια στην Ανεμώτια μας άφησαν αναμνήσεις που δε θα σβήσουν ποτέ! Λατρεύουμε αυτό το χωριό γιατί μας έκανε να αγαπήσουμε την «αλητεία» σε κάθε της μορφή...
Υ.Γ. Ξέρουμε ότι φαινόμαστε μελαγχολικοί και ευαίσθητοι...Ξέρουμε όμως ότι η «αντισυμβατικότητα» έχει το κόστος της...

Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας