Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

ΤΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΑ ΜΑΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΜΩΤΙΑ...

Κυριακή απόγευμα στην Ανεμώτια και η «διαχείριση» του ελεύθερου χρόνου μας, ειδικά τώρα το χειμώνα είναι συνυφασμένη με την ψυχολογική μας κατάσταση. Σήμερα αναζητήσαμε την πνευματική μας «ηρεμία» μέσα από μία «περιπλάνηση» σε χώρο γνώριμο και συναισθηματικά φορτισμένο. Ο χώρος αυτός δεν είναι άλλος από την αυλή του Δημοτικού Σχολείου!
Τα πέτρινα σκαλοπάτια, τα κάγκελα του αυλόγυρου, οι αντικρυστοί κήποι με τις τριανταφυλλιές, οι βρύσες, τα πεύκα, τα αγιοκλήματα, η μηλιά, οι μουριές, τα βράχια με τις φωλιές των ερπετών...Στο χώρο αυτό γίναμε μάρτυρες θεάσεων και γεγονότων που χαράχτηκαν στο μυαλό μας και όρισαν το «βιογραφικό» της ζωής μας. Τίτλοι πανεπιστημίου, επαγγελματική καριέρα, διαπροσωπικές σχέσεις, οικογένεια...
Στεκόμενοι στο καπάκι της δεξαμενής πάνω από τις βρύσες, ένα μικρό αεράκι ποτισμένο με αρώματα και ξεχασμένες παιδικές φωνές στάθηκε ικανό να διεγείρει τις σκέψεις μας..!! Στο χώρο αυτό που κάποτε στα διαλείμματα χτίζαμε κάστρα και φυτεύαμε λαχανικά καλλιεργήσαμε την κοινωνικότητα μας, διαμορφώσαμε τη συνείδησή μας, επιλέξαμε τη διαδρομή στο ταξίδι της ζωής μας!
Τα κίνητρα ήταν αντιφατικά και προδίκαζαν την μελλοντική κοινωνική συμπεριφορά του καθενός μας. Η ανάγκη του ματαιόδοξου για επαίνους από τη μία, η αλτρουιστική συμπεριφορά σε σημείο αυτοθυσίας από την άλλη και η περιστασιακή ταλάντωση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο θέσεις για κάποιους τρίτους.
Σήμερα, οι απότομες κοινωνικές αλλαγές λόγω κρίσης ήρθαν να ταράξουν τις ανθρώπινες σχέσεις, να αποκαλύψουν την ταυτότητά μας και χωρίς υπερβολή να υπενθυμίσουν τα κίνητρα που από τα παιδικά μας χρόνια διαμόρφωσαν τη συνείδησή μας.
Αυτοί που από εγωισμό επέλεξαν την απόλυτη άρνηση της ταυτότητάς τους βυθίστηκαν στο άγχος, στο φόβο και στην αέναη καχυποψία! Η μοναξιά τους αγρίεψε και τους κατέστησε απρόσιτους και σε ορισμένες περιπτώσεις επιθετικούς.
Δεν συμφωνούμε με αυτούς που έχουν προσδιορίσει τη ζωή τους ως μία «άμυνα». Δεν συμφωνούμε με όσους νιώθουν «εικονική» ασφάλεια στην μικρή τους ρουτίνα και «βολεύονται» σ’ αυτά που μπορούν να ελέγχουν...
Η βασική αξία της ζωής είναι να έχουμε γύρω μας ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που να μας κάνουν να χαμογελάμε, να νιώθουμε πληρότητα και προσμονή. Που μας κάνουν να θέλουμε να «ρουφήξουμε» κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή από εκείνους που συναναστρεφόμαστε! Ας διώξουμε λοιπόν μακριά τις σκιές και ας καλλιεργήσουμε την κοινωνικότητά μας..Είναι ίσως η λύση για να ανακτήσουμε την χαμένη μας ηρεμία και να κοιμόμαστε τα βράδια αγκαλιά με άδειο πιστόλι...!!
Κυριακή απόγευμα...στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου και ένα μικρό αεράκι ήρθε τόσο ξαφνικά και στάθηκε ικανό να αλλάξει τη διάθεσή μας...Σε λίγες ώρες μία καινούρια εβδομάδα θα ξημερώσει και εμείς θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε με λόγια και εικόνες τις σκέψεις μας οι οποίες ψάχνουν λόγο ύπαρξης, τρόπο έκφρασης και μετουσίωσης...

Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας