Τις
τελευταίες ημέρες και λίγο πριν γίνουμε ονειρευτές ενός ακόμη καλοκαιριού στην
Ανεμώτια, δεν μπορούμε να επιβληθούμε στην αιωρούμενη θλίψη που προκαλείται
γύρω μας από ορισμένες εμμονικές συμπεριφορές.
Κουράγιο
παίρνουμε μόνο από τις λέξεις που αρχικά καταγράφουμε σε λευκό χαρτί ενώ στη
συνέχεια τις προωθούμε στην ηλεκτρονική μας σελίδα. Μαζεύουμε μία-μία τις
λέξεις που έρχονται με ανεξέλεγκτη ροή στη σκέψη μας και στη συνέχεια αποτυπώνουμε
εικόνες. Ευτυχώς πάντα κάποιες θύμησες παίρνουν την πρωτοβουλία και βγαίνουν
μπροστά...
Έφτασε
Παρασκευή και ο δρόμος μας έβγαλε στην πλατεία του «Καζέπη». Εδώ βέβαια δεν
έχει «πλάτανο»...έχει όμως ακακία! Είναι μία πλατεία που γνωρίζουμε από παλιά
και δεν μοιάζει με τις υπόλοιπες του χωριού.
Στέκεσαι
μπροστά στο ισόγειο της αποθήκης του Συνεταιρισμού και εκεί δίπλα από τα
πράσινα βαρέλια με λάδι και τα ξύλινα καφάσια με σταφύλια βλέπεις τον «ταλαίπωρο»
Καζέπη, εξόριστο της φτώχειας και της μιζέριας, να φορτώνει την πολυμελή
οικογένειά του με τα λιγοστά τους μπαγάζια στο κάρο και να ξεκινάει το δεύτερο
ταξίδι της ζωής του για τη Θεσσαλονίκη, αφού το πρώτο από την Μ. Ασία στην
Ανεμώτια το 1922 ολοκληρώθηκε..Οι ρόδες του κάρου δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από
τη λασπουριά και κάποιοι νεαροί σπεύδουν να βοηθήσουν σπρώχνοντας μέχρι τον
Χάρακα.
Στέκεσαι μπροστά στο παλιό «τσαγκαράδικο» και μέσα
στην απόλυτη ησυχία ακούς κάπου βαθιά, τον ήχο του σφυριού του Κυρ-Ηλία να
κοπανάει τις ταλαιπωρημένες σόλες παπουτσιών και πάντα με χαρά και ευδιαθεσία
να μοιράζεται εμπειρίες ζωής με τον παρευρισκόμενο καθήμενο νεαρό επισκέπτη.
Η
πλατεία του «Καζέπη» ήταν το σημείο της βραδινής μας συνάντησης. Με τις
παιδικές γροθιές να υψώνονται ψηλά για να εκτοξεύσουν κονσερβοκούτια
σημαδεύοντας την απότομη κατηφόρα προς τη «Βρυσάρα», ενώ τα υπόλοιπα παιδιά να
χάνονται στα γύρω στενά «ξεχασμένα» και «αδιάβαστα» για την επόμενη μέρα....
Η
αναπνοή μας «πνίγεται» και τα μάτια μας κοκκινίζουν μπροστά σ’ αυτές τις
«άγριες σκέψεις»...Μας τρομάζει η ιδέα του να μην ξανασυναντηθούμε με τον εαυτό
μας σ’ αυτήν εδώ την πλατεία.
Γι΄αυτό
και εμείς θα συνεχίσουμε να σκάβουμε κάθε μέρα βαθιά στα έγκατα της λήθης και
να ξεθάβουμε τις αφηγήσεις μας. Ίσως, αυτή να είναι η «θεραπεία» που ο γιατρός
μας έδωσε για να ακυρώσει προσωρινά την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων...
Υ.Γ.
Κάντε μας τη χάρη και χαμογελάτε γιατί μπορεί να μην υπάρχουμε μέσα στο
αύριο...
Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας
