Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ Η ΑΝΕΜΩΤΙΑ...

Χθες βράδυ βρεθήκαμε στο ψηλότερο κατοικημένο σημείο της Ανεμώτιας, προκειμένου να χαζέψουμε τα φώτα που κάποια στιγμή μετά τη δύση του ηλίου φώτισαν τα πέτρινα σπίτια του χωριού οριοθετώντας το μέσα στον περιβάλλοντα χώρο.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι ιδανικές για να έχουμε προσωπικούς διαλόγους με τους εαυτούς μας. Ίσως φταίει η πορτοκαλή «αστερόσκονη» που ανάλαφρη αρχίζει να σκεπάζει τους αμπελώνες, να αγκαλιάζει το χωριό και να σκαρφαλώνει προς το Ραχόνι.
Υπό αυτή τη θέα χάνουμε την ιδιοκτησία της σκέψης μας και δεχόμαστε το παράλογο που πλέον έχουμε συνηθίσει να το δημιουργούμε...Αναζητούμε τη λύτρωση στο φως των αστεριών εξόριστοι της ύπαρξης μας, σε αυτό εδώ το μέρος που δεν αγγίζεται από τον κοινό νου.
Τις τελαυταίες ημέρες η Ανεμώτια πλημμύρισε από Ανθρώπους και Συναισθήματα. Η λογική έδωσε τη θέση της στο πάθος ενώ ο χρόνος κυλάει «ναρκωμένος» και «απρόβλεπτος». Έτσι, χαζεύοντας τα φώτα του χωριού, κάποια στιγμή χανόμαστε ανάμεσά τους για να ξανά βρεθούμε στο κέντρο ενός διαφορετικού κόσμου..!!!
Γυρνάμε στην αγορά με σκοπό να συναντήσουμε καινούργιους ανθρώπους. Να καλωσορίσουμε, να κεράσουμε, να νιώσουμε ευτυχισμένοι και γεμάτοι μέσα μας.
Συχνάζουμε σε μέρη που τα αυτιά μας λούζονται με απαλούς jazz ήχους και οι γυναίκες «προκαλούν» με τα «αμφιθυμικά» τους χαμόγελα. Είναι αυτές οι γυναίκες που φυλάκισαν τα όνειρά τους πριν ακόμα παραδοθούν στις ορέξεις της ματαιότητας. Τόσο «διαβασμένες»...που έχουν μείνει κρεμασμένες από τη λέξη «κουλτούρα» και υπάρχουν για να φαίνονται..!
Είναι όμως και οι άλλες γυναίκες που πραγματεύτικαν την ευτυχία τους με όρους δύσκολους και το αποτέλεσμα αποτυπώνεται στο μονόπλευρο ρυτίδιασμα του προσώπου τους. Είναι οι γυναίκες που αντιλαμβάνονται που αποσκοπούν οι προκλήσεις τους και αποζητούν δύο «αυθόρμητες» κουβέντες για να αισθανθούν ωραία...Και τι πιο όμορφο από το να ξέρεις ότι εσύ είσαι ο «υπεύθυνος» για το αποψινό τους χαμόγελο...
Στο τέλος της διαδρομής κάθεσαι κάτω από τον Πλάτανο...να ακούσεις την πολιτική άποψη ενός συντηρητικού «αντιρρησία συνείδησης»...και αράζεις χύμα απολαμβάνοντας ένα δροσιστικό κοκτέιλ Μοχίτο, μέχρι να σε βρεί το πρωινό με τις κόρες των ματιών σου διεσταλμένες...

Υ.Γ. Αυτό το καλοκαίρι να θυμηθούμε να κρατήσουμε δίπλα μας όσες «καταστάσεις» μας έκαναν να χαμογελάσουμε...Καλό υπόλοιπο διακοπών σε όλους!!!

Ενεργοί Δημότες Ανεμώτιας