Στην
Ανεμώτια ο Μάρτιος μας αποχαιρετά με χειμωνιάτικες διαθέσεις! Κυριακή βράδυ
απόψε, μετά από ένα Σαββατοκύριακο που πέρασε και κύλησε σαν μία σταγόνα...Από
το πρωί βρέχει και μία γλυκιά μελαγχολία αιωρείται στα βρεγμένα πλακόστρωτα του
χωριού.
Υπό
αυτές τις συνθήκες και με το μυαλό μας να παίζει παιχνίδια είπαμε να
ανταποκριθούμε στο κάλεσμα των σκέψεων μας και να αρθρώσουμε μέσα από λίγες
γραμμές τα όσα συμβαίνουν γύρω μας...
Ο
χορός της ζωής έχει τους δικούς του ρυθμούς κι εμείς μαθαίνουμε αδιάκοπα τα
βήματά του, που ολοένα αλλάζουν καθώς ο καιρός κυλάει...Παρατηρείς στον
καθρέφτη και βλέπεις το πρόσωπό σου πιο γερασμένο από ποτέ! Περπατάς στους δρόμους
κοιτάζοντας στα μάτια τους συγχωριανούς σου, ακούς τον έντονο χτύπο της καρδιάς
τους ενώ αφουγκράζεσαι τις εκκωφαντικές σιωπές τους.
Ποτέ
όμως δεν μείναμε στην «επιφάνεια» των καταστάσεων και ειδικά των «Ανθρώπινων»...Η
διαφοροποίηση έγκειται στο τι κουβαλάμε μέσα μας, στον τρόπο σκέψης και στην
κοσμοθεωρία μας..
Τον
τελευταίο καιρό βλέπουμε ολοένα και πιο συχνά γύρω μας ανθρώπους να κλείνονται
ερμητικά στον μικρόκοσμό τους, χωρίς να παραχωρούν χιλιοστό από το ζωτικό τους
χώρο, χωρίς να επιτρέπουν ούτε μία ρωγμή στο «προσωπείο» που διάλεξαν να τους
αντιπροσωπεύει στον έξω κόσμο.
Δεν
υπάρχει πλέον εκείνη η ζεστή έκφραση στα πρόσωπα, ενώ σχεδόν όλα έχουν χάσει
την αθωότητά τους.
Ακούμε κάτι δυσάρεστο για κάποιον στη γειτονιά και λέμε ένα
τυπικό «βρε τον καημένο» και όλα τα ξεχνάμε με το γύρισμα της πλάτης. Έχουμε
σταματήσει να δείχνουμε εμπιστοσύνη και ποτέ δεν κοιτάμε δίπλα μας.. Ίσως
φταίει το άγχος της καθημερινότητας, ίσως τα οικονομικά προβλήματα, ίσως η
αγωνία για το αύριο, ίσως..ίσως...
Ας
αφήσουμε όμως τα «ίσως» και ας το δούμε διαφορετικά..!! Το ζητούμενο είναι πως
θα ομορφύνουμε τις σκέψεις, τον χαρακτήρα μας και τελικά την ψυχή μας. Αλλιώς
ποιο είναι το νόημα της ζωής?? Να ζούμε, να ερωτευόμαστε και να αγαπάμε το
κάθετι που μας περιβάλλει. Να αντιμετωπίζουμε το διπλανό μας με επιείκια,
ειλικρίνεια και σεβασμό. Έτσι, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων γίνονται πιο...«Ανθρώπινες».
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να ανακαλύψει το σκοπό της ζωής για λογαριασμό σου. Ο μόνος που
μπορεί είσαι εσύ ο ίδιος!!!
Αυτό
το βράδυ η σιωπή γύρω μας είναι πολύ δυνατή!!! Τρελαινόμαστε τις νύχτες στο
χωριό όταν το σκοτάδι γίνεται ένα πάνω μας, όταν μας τυλίγει, μας αγκαλιάζει
και μας βυθίζει στη δίνη του...
Υ.Γ
Δεν έχουμε να δώσουμε συμβουλές σε κανέναν. Γράφουμε μόνο τις σκέψεις μας που
ίσως είναι αφελείς και εκτός πραγματικότητας.
Ενεργοί
Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας
