Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

«ΣΤΕΝΕΨΑΝ» ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΕΜΩΤΙΑ

Ο φετινός χειμώνας είναι «σιωπηλός»…, μας έπεσε βαρύς και μας τσάκισε! Ο ουρανός είναι σχεδόν άχρωμος και τα σύννεφα μονίμως καταφτάνουν από το βορρά, ακουμπάνε στη στέγη του Προφήτη Ηλία και χάνονται προς τον κόλπο της Καλλονής και την Αγιάσο.
Μετά το πέρασμα των γιορτών στην Ανεμώτια πάντα μένει ένα κενό και μια πικρή μελαγχολία. Το Γενάρη και το Φλεβάρη στο χωριό τα πάντα μοιάζουν μεγάλα και περίεργα! Μεγάλες νύχτες, περίεργη μοναξιά, έντονοι προβληματισμοί και ανήσυχες σκέψεις!!
Πάντα αυτή την εποχή εδώ στην μικρή μας κοινωνία η υπομονή λιγοστεύει, οι αποστάσεις επιμηκύνονται και η σιωπή γιγαντώνεται, ενώ η λέξη «ασφάλεια» αποκτά ιδιαίτερη αξία και οι ζωές των ανθρώπων γίνονται περισσότερο «μυστικές»...
Χθες βράδυ ξενύχτησα με ένα καλό φίλο μπροστά στην «παραχούτι» της κουζίνας που έκαιγε ελιές απ’ τα «Πλατάνια», ταξιδεύοντας με τις μουσικές του δεύτερου προγράμματος, συζητώντας και συλλέγοντας αναμνήσεις από τα περασμένα…
Τότε που κάναμε τις μικρές μας επαναστάσεις και στήναμε φράκτες για να τους πηδήσουμε, έχοντας άγνοια τραυματισμού. Τότε που η καλοσύνη ήταν δεμένη με την εμπιστοσύνη. Τότε που περιγράφαμε στους διπλανούς μας τις προσωπικές μας δύσκολες καταστάσεις, χωρίς το φόβο ότι αυτό θα θεωρηθεί «αδυναμία»..!!
Τότε, οι πατεράδες και οι παππούδες μας είχαν έναν κοινό σκοπό που τους ένωνε. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον αγώνα για την επιβίωση τους. Ο κοινός αυτός αγώνας ήταν που τους βοηθούσε να συμβιώνουν, να βοηθούν ο ένας τον άλλον και γενικά να πορεύονται στη ζωή τους καλλιεργώντας και ενισχύοντας την έννοια του «χωριού» και του «συγχωριανού».
Σήμερα στο χωριό φτιάξαμε τους δικούς μας απόμακρους κόσμους και ολοένα αδειάζουμε και στεγνώνουμε…Βλέπουμε τον διπλανό μας να πλησιάζει με φόρα στον τοίχο και δεν απλώνουμε το χέρι για να τον συγκρατήσουμε…Είναι βλέπεις επικίνδυνο να “μπλέξουμε”..! Ας το «χειριστούν» οι άλλοι λέμε και προσπερνάμε…χωρίς περαιτέρω προβληματισμό!
Σήμερα δουλεύουμε σκληρά, με το κεφάλι σκυμμένο ξεχνώντας να κοιτάξουμε τους ανθρώπους δίπλα μας και όταν φτάσουμε στο «αμήν» και σηκώσουμε το κεφάλι ψάχνοντας κάπου ν’ ακουμπήσουμε, όλοι γύρω μας είναι εξαφανισμένοι και αναρωτιόμαστε τι μας έχει μείνει από όλη αυτή την προσπάθεια..?
Σήμερα απομονωμένοι, έρημοι και σιωπηλοί έχουμε ανάγκη για επικοινωνία, αλλά απέναντι μας βλέπουμε «καχύποπτους τοίχους» και μαζευόμαστε ακόμα περισσότερο. Δεν περνάει καν από το μυαλό μας ότι ίσως και οι αναζητήσεις των άλλων να’ ναι ίδιες με τις δικές μας..!
«Στένεψαν» οι ζωές μας εδώ στην Ανεμώτια και αυτό δεν έχει να κάνει με τις προτεραιότητες του καθενός, αλλά με την αντίληψη του για τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να πείσουμε τους εαυτούς μας να απωθήσουν τις αδυναμίες τους και να πληρώσουν τιμήματα που δεν τους αναλογούν. Όμως, χωρίς την προσωπική μας απελευθέρωση δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε κοινωνική βελτίωση. Θέλει να βγούμε από τη βόλεψή μας, θέλει αγώνα, ελπίδα και δημιουργικότητα! Θέλει το παράθυρο της καρδιάς μας να είναι ανοιχτό…
Είμαστε σίγουροι ότι το χάιδεμα του ήλιου των αλκυονίδων θα αμβλύνει τις αποστάσεις στο χωριό μας και μες στο καταχείμωνο θ’ ανθίσουν αληθινά χαμόγελα και ζεστές καλημέρες…!!
Υ.Γ Μες στο δικό σου παραμύθι ξανά βρες το….το ξεχασμένο μονοπάτι σου…
Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας