ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΑΝΕΜΩΤΙΑ ΨΗΦΙΣΕ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ...

Ο Αλέξης Τσίπρας, απαντώντας σήμερα σε ερώτηση βουλευτή της ΝΔ.

«...Θέλω, όμως, να κάνω μια παρατήρηση σ’ αυτό. Μας λέτε διαρκώς «τι πήρατε» και «τι πήρατε». Ακούστε, κύριε Κουμουτσάκο. Και σ’ αυτό το θέμα θέλω να είμαι απόλυτα σαφής. Αλήθεια, εσείς πόσο κοστολογείτε μια ανθρώπινη ζωή; Πόσο κοστολογείτε ένα παιδί, ένα παιδάκι πέντε χρονών που πνίγεται στις θάλασσες του Αιγαίου και εμείς πρέπει να πάρουμε για να το σώσουμε; Πόσο κοστολογείτε ένα πιάτο φαΐ, μια ανθρώπινη αγκαλιά, μια κουβέρτα για να ζεστάνει αυτά τα παιδιά;

Ακούστε. Δεν απευθύνομαι σε εσάς. Απευθύνομαι στους Ευρωπαίους εταίρους, απευθύνομαι σ’ αυτούς που κουνάνε το δάχτυλο στην Ελλάδα! Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση. Ο ελληνικός λαός είναι ένας φτωχός λαός, αλλά πλούσιος σε αξίες και ανθρωπιά!

Δεν διεκδικούμε, λοιπόν, ούτε ένα ευρώ. Δεν διεκδικούμε ούτε ένα ευρώ για να κάνουμε το καθήκον μας, το ανθρώπινο καθήκον μας απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που πεθαίνουν στην αυλή μας. Όποιος από εμάς εδώ είχε ανθρώπους που πέθαιναν στην αυλή του, θα διεκδικούσε να τους δώσει ένα πιάτο φαΐ και να τους σώσει.

Μακριά, λοιπόν, από εμάς εκείνες οι λογικές που θέλουν να κοστολογήσουν την ανθρωπιά. Και απευθύνομαι όχι σε εσάς, αλλά απέναντι σ’ αυτούς που μας κουνάνε το δάχτυλο. Η Ελλάδα διδάσκει ανθρωπιά. Η Ελλάδα τούτη την κρίσιμη ώρα διδάσκει στους Ευρωπαίους εταίρους ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης, αυτό που δείχνει η Μυτιλήνη. Και όχι το πρόσωπο εκείνο στα σύνορα της Ουγγαρίας που κάποιοι βάζουν τρικλοποδιές σε πρόσφυγες που κουβαλάνε μωρά παιδιά, προκειμένου να τους φωτογραφίσουν...»

Υ.Γ. Εδώ στη Μυτιλήνη, η φιλανθρωπία δεν υπάρχει ως καμφουλισμένη διαφήμιση του «εγώ»...

Ενεργοί Δημότες Ανεμώτιας

ΣΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΜΩΤΙΑΣ...

Με τους φίλους πάντα μας άρεσε να «διαλογιζόμαστε» στο σκοτάδι. Τα βράδια καθώς επιστρέφαμε σχεδόν ζαλισμένοι στα σπίτια μας, μετά από διασκέδαση στα μέσα καφενεία ξεροσταλιάζαμε για ώρες ατέλειωτες πάνω σε πέτρινα σκαλοπάτια στις γειτονιές του χωριού.

Εκεί, ανάμεσα σε μυρωδιές μισοκαμένου ξύλου και ψημένου κυδωνιού που αναδύονταν από τις καμινάδες των σπιτιών, η παγωνιά (κιραγί) τρύπαγε τα ρούχα μας καθώς εμείς προσπαθούσαμε να επιβεβαιώσουμε τα ευρήματα της φαντασίας μας...

Συζητήσεις για σχέσεις και αγάπες, διλήμματα, προβληματισμοί, αμφιβολίες, απογοητεύσεις, ιδέες και σχέδια για το μέλλον, όνειρα.. Και αφού για πολλοστή φορά τα’ χαμε αναλύσει όλα, λίγο πριν χωριστούμε με τους φίλους συνηθίζαμε να στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο δίχως να μιλάμε..Η σιωπή εκείνων των στιγμών έμοιαζε τόσο μοναδικά ελκυστική και ατέλειωτη, μα ταυτόχρονα τόσο σκοτεινή και επίπονη που πραγματικά μας τρόμαζε!

Έτσι, βυθισμένοι στην εφηβική μελαγχολία, μας «ξύπναγαν» τα επιφωνήματα του κυρ Στέλιου και ο ήχος από τα πέταλα του γαϊδουριού που τράβαγε, φορτωμένο με άχυρο και καλαμπόκι από τη μία και δύο τενεκέδες με νερό μέσα στη ξύλινη βάση τους από την άλλη, πηγαίνοντας για το πρωινό άρμεγμα του κοπαδιού στην Αγιά Μαρίνα. Τότε, εξαντλημένοι πια εγκαταλείπαμε τη γειτονιά και συνεχίζαμε το δρόμο της επιστροφής...

Εκεί, στα πέτρινα σκαλοπάτια του χωριού οικοδομήσαμε ένα κομμάτι της ζωής μας. Βάλαμε στοιχήματα με τους εαυτούς μας, πλάσαμε στο νου μας αλάνθαστους έρωτες και δώσαμε υποσχέσεις Πραγματικής Φιλίας..Έπειτα, ο καθένας πήρε τις αποφάσεις του και αποβιβάστηκε στο πλοίο της άγονης γραμμής. Ταξίδεψε με προκαθορισμένη ρότα και πορεύτηκε στην αυταπάτη που εκείνος όρισε...

Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα μα το σκληρό χρώμα της «αγέλαστης» πέτρας από τα «Μπόλια», απ’ την οποία είχαν λαξευτεί τα συγκεκριμένα σκαλοπάτια στα χέρια του Κυρ Δημητρού έχει ποτίσει το μυαλό μας και βαραίνει τη συνείδησή μας!! Υπάρχουν ατέλειωτες νύχτες που το μυαλό μας επιστρέφει σ’ εκείνες τις κρύες νύχτες του χειμώνα, για να ξανάσυναντηθεί με τους φίλους που ξενυχτάγαμε μαζί και οι οποίοι όμως «τραυματίστηκαν» από τα κομμάτια της πέτρας και έμειναν πίσω να μας περιμένουν...

Είναι αλήθεια ότι η επιλογή της σιωπής απέναντι σε ό,τι είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί αποτελεί μηχανισμό αυτοάμυνας.. Όμως από την άλλη, όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να αυτοκαταβάλλεται και να ταυτίζεται με τα φαντάσματα των πραγματικών του θέλω τότε το «φορτίο» είναι μεγάλο!!! Επιλογές μπερδεμένες που η μία ακυρώνει την ύπαρξη της άλλης και πρέπει να ματώσεις για να καταστήσεις το μυαλό σου ελεύθερο να επιλέξει την ισορροπία.

Κυριακή απόγευμα στην Ανεμώτια… Σε λίγες ώρες μια καινούργια εβδομάδα θα ξημερώσει. Ίσως απόψε ξανάβρεθούμε με τους παλιούς φίλους στα ίδια πέτρινα σκαλοπάτια και ίσως πάλι οι λέξεις να χάσουν τη φωνή τους...  

Ενεργοί Δημότες Ανεμώτιας