Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

ΓΛΥΚΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΝΕΜΩΤΙΣΙΟ ΚΡΑΣΙ...

Μετά από αρκετό καιρό, στα μέσα του Οκτώβρη αποφασίσαμε να αφήσουμε στην άκρη τη συνειδητή σιωπή μας...Ο κάθε άνθρωπος «κινείται» μέχρι τις προκαθορισμένες αντοχές του και όταν νιώσει «αντάρα» στις σκέψεις του, μεθοδικά και σιωπηλά αλλάζει συχνότητα εκπομπής, μέχρι ν’ αφήσει πίσω του τις βουβές θρυαλλίδες του καπνού.
Κυριακή βράδυ και έτσι όπως πέφτει το σκοτάδι, ένας σωρός από πέτρινα παράθυρα με δαντελωτές κουρτίνες φωτίζονται εσωτερικά υποδεικνύοντας την υπόσταση της Ανεμώτιας...στο χώρο και στο χρόνο. Λατρεμένη μας εικόνα τα αμυδρά φώτα που ξεκινούν από το «Χάρακα» και σε συνοδεύουν μέχρι την είσοδό σου στο χωριό. Υποδέχεσαι τη νύχτα και η διέγερση του νου σου ξεκινά..!
Κάθεσαι στο τραπέζι μπροστά στο μικρό παράθυρο στο χαγιάτ, με θέα το φωτισμένο Δημοτικό Σχολείο. Γεύεσαι σε πήλινη κούπα, γλυκό κόκκινο Ανεμωτίσιο κρασί περσινής σοδειάς. Ακούς αγχωτικές μουσικές στο «Δεύτερο Πρόγραμμα» και μυρίζεις τη νύχτα..Λοξά πίσω σου τρεμοπαίζει το μελαγχολικό φως του αρωματικού κεριού και πάνω στο τζάμι αντανακλάται το πρόσωπό σου..Η ζωή σου στέκει απέναντι και την κοιτάς με θάρρος!!
Παρατηρείς προσεκτικά τις μικρές σκιές των ρυτίδων σου και τους μαύρους κύκλους γύρω από τα ταλαιπωρημένα σου μάτια. Τα λευκά σου μαλλιά μυρίζουν λάδι με δενδρολίβανο και η σκέψη σου ταξιδεύει στις παιδικές Κυριακές, τότε που η Μάνα σου αργά το βράδυ σε έλουζε με πράσινη πλάκα σαπουνιού στην τσίγκινη σκάφη, για να πας καθαρός αύριο στο Σχολειό σου!
Με ασυμβίβαστα συναισθήματα και ανυπόταχτα όνειρα, πάντα χαμογελαστός, ευδιάθετος και «ετοιμοπόλεμος» άνοιγες γρίλιες για να σε αφουγκραστούν, μα το απόλυτο «εγώ» τους επιδέξια όρθωνε τείχη και χωρίς έλεος τσάκιζε την εμπιστοσύνη σου. Αποδεχόμενος την πραγματικότητα της φύσης εκτελούσες χρέη Ανθρώπου και αυτό καταλογιζόταν σαν λαθεμένη στάση...
Χωρίς όρια, απρόβλεπτος και ευαίσθητος με υπερβολική αυτοπεποίθηση και ένα μυαλό απροσπέλαστο, που έκανε σκέψεις «υψηλές» και ακατανόητες..! Προκλητικά χαρακτηριστικά, μη συμβατά με την αρμόζουσα ομοιομορφία, που συχνά σε έφερναν απολογούμενο, γιατί φαινόταν πως μέσα στον αυθορμητισμό σου έχανες τον έλεγχο...Τότε θύμωνες και ένιωθες εκτεθειμένος, μα έκανες υπομονή και αναζητούσες το κλειδί του δεσμοφύλακα ξαπλωμένος κάτω απ’ τα κυπαρίσσια στα «Μιζέρια».
Προσεκτικά επιλεγμένη μοναχικότητα και έμπιστος φίλος σου ο νοτισμένος αέρας που κατέβαινε νωχελικά από την «Καλή Λαγκάδα» για να μουλιάσει με θλίψη τους «ντουσιμέδες» του χωριού και να ξεγλιστρήσει προς τα τοιχώματα της καλδέρας του Κάμπου παίρνοντας μαζί του τις αλήθειες και τις λύπες σου...
Τότε, μία νοσταλγική ριπή ανέμου χτύπησε στο τζάμι και το ταρακούνησε με αποτέλεσμα η αντανάκλαση του πρόσωπου σου να σβήσει...Ήσουν μόλις 7 χρονών, όταν από παιδική περιέργεια αφαίρεσες δύο – τρία κομμάτια ξεραμένου στόκου από τη βάση του τζαμιού που το συγκρατούσε σε σταθερή θέση ισορροπίας...
Υ.Γ Αγαπητέ αναγνώστη μη μετανιώνεις για τα βήματα σου, το πέτρινο κάστρο δε θα σε σώσει...

Ενεργοί Δημότες Ανεμώτιας