Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

ΓΙΑΤΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ...;


Πιοτρ Κροπότκιν- “O πρίγκιψ
            1842-1921

«Και αν η αστική κοινωνία παρακμάζει, αν εισήλθαμε σ’ ένα αδιέξοδο απ’ το οποίο δεν μπορούμε να βγούμε δίχως να επιτεθούμε στους παλιούς θεσμούς με φωτιά και τσεκούρι, αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή δώσαμε τόσο μεγάλη σημασία στον υπολογισμό. Επειδή συνηθίσαμε να δίνουμε μόνο για να πάρουμε. Επειδή βάλαμε ως στόχο μας να μετατρέψουμε την κοινωνία σε εμπορική επιχείρηση βασισμένη στη χρέωση και την πίστωση».

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ, Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑ...


Περνώντας έξω απ’ το Δημοτικό Σχολείο σφίγγεται η καρδιά μας αντικρύζοντας την εικόνα του ερειπωμένου κτιρίου, με τις άδειες αίθουσες και τις κλειστές πόρτες. Οι παιδικές φωνές έχουν σιγήσει για πάντα...Κάποτε έσφυζε από ζωή και ήταν για όλους μας η αφετηρία της νιότης μας. Οι αναμνήσεις απ’ τον χώρο αυτό είναι αμέτρητες και χαραγμένες στις ψυχές μας.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τους παλιούς μας συμμαθητές, τους δασκάλους μας, τα ξύλινα πράσινα θρανία, τη μυρωδιά της σόμπας, τα ατέλειωτα παιχνίδια στην αυλή, τους κήπους με τις τριανταφυλλιές και τα δεντρολίβανα, τις εθνικές εορτές όταν στολίζαμε με δάφνες τα κάγκελα της αυλής, τα ποιήματα στο ηρώον ντυμένοι τσολιαδάκια;
Οι εικόνες περνούν απ’ τα μάτια μας, άλλες έντονες κι άλλες αχνές απ’ το πέρασμα του χρόνου. Έτσι ήταν τότε...Ανέμελα χρόνια! Μας παίδευαν οι δάσκαλοι, μας «βασάνιζαν» οι γονείς, μας σκληραγωγούσε η ζωή. Κάναμε όνειρα σε αυτό το σχολείο. Να μάθουμε γράμματα, να σπουδάσουμε και να δημιουργήσουμε τις οικογένειες μας στο χωριό.
Ο χρόνος όμως κυλάει γρήγορα, σαν ένα βλεφάρισμα των ματιών μας, και κάποια όνειρα τα πραγματοποιεί, ενώ άλλα τα διαψεύδει...Και το Σχολείο-ακόμα και κλειστό-παραμένει ισχυρός μάρτυρας όσων ζήσαμε σε αυτό....   

Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

ΘΕΑΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ...


Το Τοπικό Συμβούλιο δεν μπορεί να είναι θεατής και σχολιαστής της παρακμής. Δηλώσεις της μορφής: «Τα σκουπίδια είναι η τελευταία φορά που μαζεύονται από τα απορριματοφόρα του Δήμου και οι αγροτικοί δρόμοι δεν θα φτιαχτούν γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για καύσιμα» υποτιμούν την νοημοσύνη μας.
Τα σκουπίδια από τους δρόμους του χωριού μαζεύονται περίπου μία  φορά τον μήνα, ενώ ο χώρος στα «Αμπάρια» κατά διαστήματα γίνεται «σκουπιδότοπος» με άμεσο κίνδυνο για την υγεία των ανθρώπων! Τα κάψατε πριν λίγο καιρό αλλά αυτά ξανά «φύτρωσαν»! Και το κερασάκι στην τούρτα...το αίτημα συνεισφοράς χρημάτων από τους αγρότες προκειμένου να αγοραστούν καύσιμα για τα μηχανήματα και να φτιαχτούν οι δρόμοι...!!! Θα τρελαθούμε.... 
Εάν δεν μπορείτε να εξασφαλίσετε τις βασικές λειτουργίες του χωριού μας, δήλωστε ανεπάρκεια και παραιτηθείτε(!)...
Ως Ενεργοί Δημότες, πιστεύουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματα μας θα δοθούν μέσα από κοινές προσπάθειες όλων των φορέων του χωριού. Υπό τις σημερινές συνθήκες όμως, μόνη διέξοδος για την κοινωνία μας είναι η Αυτοοργάνωση και η Αυτοδιαχείριση τον προβλημάτων της. Με πυρήνα τις λαϊκές συνελεύσεις να οικοδομήσουμε νέες κοινωνικές σχέσεις παίρνοντας στα χέρια μας όλα τα ζητήματα που μας αφορούν. Να γίνουμε επιτέλους κυρίαρχοι στον τόπο μας. Να μεταβούμε σε μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία....

Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας




Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

ΚΑΝΤΕ ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΣΑΣ....


Επειδή θα αρχίσουν σύντομα να τίθενται εκβιαστικά διλήμματα με σκοπό να αλλοιωθεί για άλλη μια φορά η πραγματικότητα, καλό θα είναι να αρχίσουμε να ξυπνάμε την μνήμη μας.
Σας παραθέτουμε, λοιπόν, το ακόλουθο απόσπασμα και σας προκαλούμε να κάνετε τις συγκρίσεις σας...
«Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους...Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δε μπορουν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;...»
                                                                  Αρχηγός των Ατάκτων (22-10-44)

 Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ....


«.....Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.
 Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, ενώ η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί...
Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.
Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται(!): αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούληση μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη..;; ..»  

                                                                Αντόνιο Γκράμσι,  11 Φεβρουαρίου 1917

Υ.Γ. Οι πολλοί αδιαφορούν και εξακολουθούν να στέκονται και να κοιτάζουν από το παράθυρο...ενώ οι λίγοι θυσιάζονται και «κόβουν τις φλέβες τους»...Σε λίγο θα είναι αργά για δάκρυα...

Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ....


Το χειμώνα του 1941-1942 η σημερινή πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην πλατεία Κοτζιά) έγινε χώρος ταφής εκείνων που είχαν χάσει τη ζωή τους από την πείνα. Οι σχάρες των φρεατίων εξαερισμού του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου καλύπτονταν από νεκρούς άστεγους που προσπαθούσαν να βρουν λίγη ζεστασιά στις παγωμένες νύχτες. Άνθρωποι κατέρρεαν στη μέση του δρόμου από την εξάντληση. Τα κάρα του δήμου μάζευαν νεκρούς παρατημένους στους δρόμους. Οι περισσότεροι θάβονταν ανώνυμοι. Οι δικοί τους δεν δήλωναν το θάνατό τους για να κρατήσουν τα δελτία τροφίμων. Αυτός ο χειμώνας της πείνας και του θανάτου έχει χαραχτεί βαθιά στη συλλογική μνήμη μέχρι σήμερα.
Η πείνα και η θανατερή σοδειά της δεν ήταν συνέπεια φυσικής καταστροφής. Ήταν το αποτέλεσμα του συνδυασμού των δυο τεράτων που γέννησε η κρίση του καπιταλισμού: του πολέμου και του φασισμού.
Ο πόλεμος του 1940-41 τσάκισε την ελληνική οικονομία και ιδιαίτερα την αγροτική. Εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες επιστρατεύτηκαν, ενώ χιλιάδες ζώα επιτάχθηκαν για τις ανάγκες του στρατού. Ακόμα και τα λιγοστά τρακτέρ, περίπου 1.000 επιτάχθηκαν, για να χαθούν τα περισσότερα. Ετσι η σοδειά του 1941 ήταν χαμηλότερη κατά 15-30% σε μια χώρα που προπολεμικά έκανε εισαγωγές σιτηρών για να καλύψει τις ανάγκες της.
Η φασιστική Κατοχή έκανε την κατάσταση πολλές φορές χειρότερη. Η πολιτική των ναζί στις κατεχόμενες χώρες ήταν η εξής: η Βέρμαχτ θα κάλυπτε τις ανάγκες της από τους τοπικούς πόρους. Επίσης, τρόφιμα, πρώτες ύλες ακόμα και ολόκληρες βιομηχανικές εγκαταστάσεις θα μεταφέρονταν στην Γερμανία. Αυτό σήμαινε μια τεράστια αρπαγή μεταλλευμάτων καταρχήν, αλλά και κάθε είδους τροφίμων.
Τα σημάδια της επισιτιστικής κρίσης είχαν κάνει την εμφάνισή τους ήδη πριν τα ναζιστικά στρατεύματα καταλάβουν την Ελλάδα. Άρχισαν να γίνονται πιο έντονα στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1941. Η κυβέρνηση των δοσίλογων του στρατηγού Τσολάκογλου προσπάθησε να συγκεντρώσει τη σοδειά των αγροτών, τάχα για να αντιμετωπίσει την κρίση, με βάση υποχρεωτικές τιμές. Όταν οι αγρότες αρνήθηκαν να πουλήσουν στις αρχές, έστειλε την χωροφυλακή. Κι αυτό απέτυχε. Οι αγρότες ήθελαν να κρατήσουν τη -μειωμένη- σοδειά για δύο λόγους. Πρώτον, οι περισσότεροι, για τις δικές τους ανάγκες. Δεύτερον, γιατί το χρήμα γινόταν κουρελόχαρτο από τον πληθωρισμό που θα έπαιρνε μυθικές διαστάσεις τα επόμενα χρόνια. Οι τιμές που όριζε η κυβέρνηση σήμαιναν απλά αρπαγή της σοδειάς.
Το τελειωτικό χτύπημα το έδωσε το εμπάργκο, ο αποκλεισμός, που επέβαλε στη κατεχόμενη Ελλάδα ο βρετανικός πολεμικός στόλος. Καμιά βοήθεια από το εξωτερικό δεν μπορούσε να μπει.
Η πείνα δεν χτύπησε “όλους τους Έλληνες”. Χτύπησε τους εργάτες, τους υπαλλήλους και τους πιο φτωχούς. Κύρια στην Αθήνα και τον Πειραιά, αλλά και σε νησιά όπως η Σύρος και η Χίος. Ετσι κι αλλιώς, προπολεμικά, οι εργατογειτονιές και οι συνοικισμοί των προσφύγων ήταν μέρη που θέριζε η στέρηση και οι αρρώστιες, όπως η φυματίωση. Τον Νοέμβρη, όταν η μερίδα που έδινε το δελτίο για το ψωμί έπεσε κάτω από τα 100 γραμμάρια την ημέρα, ο κόσμος άρχισε να πεθαίνει.
Πρώτοι πέθαιναν φαντάροι που είχαν αποκοπεί από τα μέρη καταγωγής τους, μετά οι “περιθωριακοί” και μετά οι προσφυγογειτονιές που οι κάτοικοι τους δεν μπορούσαν καν να καταφύγουν σε συγγενείς σε χωριά άρχισαν να μετράνε νεκρούς. Το Κολωνάκι δεν πείνασε, ούτε το Π. Ψυχικό ή η Φιλοθέη. Τα Παλαιά Σφαγεία, το Δουργούτι, ο Βύρωνας και η Καισαριανή, η Δραπετσώνα και η Κοκκινιά υπέφεραν.
Τα θύματα δύσκολα μετρώνται. Ενας υπολογισμός συγκρίνει τους νεκρούς ανάμεσα στην 1/10/1941 και την 30/9/42 με αυτούς του 1940 σε Αθήνα – Πειραιά. Το 1940 είχαν δηλωθεί 14.566 θάνατοι και το 1941 49.188. Η διαφορά, 34.622, πρέπει να οφείλεται στην πείνα. Στην πραγματικότητα, οι θάνατοι ήταν περισσότεροι. Ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ έχει καταλήξει σε ένα αριθμό περίπου 100.000 σε ολόκληρη τη χώρα, οι περισσότερο από τους μισούς στην πρωτεύουσα.

Υ.Γ.  Στην επερχόμενη καταστροφή δεν δικαιούμαστε τον ρόλο του απαθούς θεατή....Ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.  

    Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας