Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

ΝΕΑ ΗΘΗ ΣΤΗΝ ΑΝΕΜΩΤΙΑ…Η’ ΤΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ…???

ΑΡΘΡΟ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΩΝ ΔΗΜΟΤΩΝ
Τους τελευταίους μήνες έγινε φανερό ότι επιλέξαμε την «ηρεμία» και μέσα από την «αποχή» προσπαθήσαμε να επαναπροσδιορίσουμε στόχους και να ιεραρχήσουμε προτεραιότητες. Όμως η διαμορφωθείσα κατάσταση στο χωριό όλο αυτό το καιρό μας πνίγει και δεν μας επιτρέπει να κοιμόμαστε ήσυχα τα βράδια.
Έτσι, μετά από πολλές σκέψεις, αναστολές, δισταγμούς και συζητήσεις με τους φίλους μας πήραμε την απόφαση να ξαναγράψουμε και να τοποθετηθούμε πάνω σε ένα θέμα που σαν μια βαριά μυλόπετρα συνθλίβει το χωριό μας και τους ανθρώπους του και αυτό δεν είναι άλλο από τη διάλυση της κοινωνικής του συνοχής…η οποία δυστυχώς επιφέρει σημαντικά προβλήματα στη λειτουργικότητά του…!!
Όσο και αν ακούγεται περίεργο όλα ξεκίνησαν πριν από ορισμένες δεκαετίες όταν «κρίθηκε» και «αποφασιστικέ» ότι το εργασιακό μέλλον πολλών συγχωριανών μας βρίσκεται στις δημόσιες υπηρεσίες της Μυτιλήνης και της Αθήνας, οπότε τότε άρχισε η μαζική μεταφορά ανθρώπινου δυναμικού της Ανεμώτιας προς αυτή την κατεύθυνση.
Τα πρώτα χρόνια η κατάσταση ισοσκελιζόταν και το χωριό με το υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό και την ηλικιακή σύνθεση αυτού λειτουργούσε ομαλά και διατηρούσε τα βασικά συνθετικά χαρακτηριστικά μιας μικρής κοινωνίας που επικοινωνούσε και συνεργαζόταν με σκοπό να επιτυγχάνεται τόσο το ατομικό όσο και το κοινό συμφέρον, τα όρια των οποίων όμως ήταν διακριτά και σεβαστά από όλους.
Πολυμελείς οικογένειες που συνδέονταν οι περισσότερες με σχέσεις συγγένειας συνεργάζονταν επαγγελματικά και βίωναν ένα κοινό τρόπο ζωής και διασκέδασης με ουσία και γνησιότητα…
Παρά τις μικροδιαφορές που σαν άνθρωποι ήταν λογικό να είχαν, (κάτι με τα σύνορα των χωραφιών, κάτι με το…συμπεθεριό της …ξαδέλφης, κάτι με τη ζαβολιά στην πρέφα), τους έβλεπες να μαζεύονται σ’ ένα κύκλο από καρέκλες στην αυλή και να συζητούν, να περιγράφουν αναμνήσεις και κοινά βιώματα, να αλληλο -  πειράζονται. Να διασκεδάζουν με μια παρτίδα χαρτιά στο καφενείο με έπαθλο ένα λουκούμι ή ένα ούζο και να δίνουν…ρέστα από το φαγοπότι και τον χορό κάθε Πάσχα και 6 Αυγούστου του Σωτήρος.
Οι γνήσιες αυτές σχέσεις προσδιόριζαν το θετικό πρόσημο στην κοινωνική συνοχή του χωριού, η οποία όπως ήταν φυσικό αντανακλούσε στην ομαλή του λειτουργεία. Η συνεργασία, η αλληλοβοήθεια και η αλληλοϋποστήριξη αποτελούσαν συστατική ουσία των ανθρώπινων σχέσεων της μικρής μας κοινωνίας που έδινε δύναμη και προοπτική στα μέλη της.   
Η εύρεση λύσεων στα καθημερινά προβλήματα της τοπικής κοινότητας αποτελούσε κοινό τόπο απόψεων και προσπαθειών. Οι θεσμοί του χωριού (συνεταιρισμοί, σύλλογοι κλπ) λειτουργούσαν από τα μέλη τους ανιδιοτελώς βάζοντας ως προτεραιότητα εκείνες τις δραστηριότητες που θα επέφεραν θετικό αντίκτυπο στη φήμη που κουβαλούσε το χωριό μας. Οι προσωπικές κινήσεις του καθενός σε πολύ μεγάλο βαθμό ήταν «ζυγισμένες», ώστε το αποτέλεσμά τους να σέβεται τους συγχωριανούς και να μη δημιουργεί προβλήματα.
Και ύστερα, τα χρόνια της οικονομικής ευημερίας πέρασαν και η κρίση βρήκε την Ανεμώτια αποδεκατισμένη και γερασμένη πληθυσμιακά. Ομολογουμένως, πολύ περισσότερο από τα άλλα χωριά του Νησιού μας..!! Οι ισορροπίες στο χωριό ανετράπησαν, οι γέφυρες επικοινωνίας και αλληλοϋποστήριξης γκρεμίστηκαν και ο κοινωνικός ιστός διαλύθηκε.  
Ο ανταγωνισμός αναπόφευκτος! Ο ΕΓΩισμός προφανής! Και το χωριό πάγωσε…Οι μισοί δεν μιλάνε με τους άλλους μισούς, χωρίς ουσιαστική αιτία. Χωράφια δεν έχουν πια να χωρίσουν, τους χωρίζουν όμως τόσα άλλα! Ομολογούμενα και ανομολόγητα. Ορατά ή στα βάθη της ψυχής….κρυπτόμενα! Σχέσεις τυπικές. Σχέσεις διαταραγμένες. Ελάχιστα ουσιαστικές…
Διαπιστώνεται επίσης ότι η επιβίωση στην τοπική μας κοινωνία πολλές φορές περνάει μέσα από την «εκμετάλλευση» καταστάσεων και έλλειψης τυπικών κανόνων και ελέγχου. Οι θεσμοί του χωριού ούτε καν υπολειτουργούν…απλά είναι ανύπαρκτοι ή κοιτάζουν το «Ραχώνι», όπως θα έλεγαν και οι παλιοί…!!
Η συνήθης αντιμετώπιση των καταστάσεων αποτυπώνεται στις ακόλουθες χαρακτηριστικές ποια φράσεις…:
«Σιγά μην ασχοληθώ εγώ με τα προβλήματα του χωριού…τα δικά μου συμφέροντα θα δω…»
«Σιγά μη συμμετέχω σε συλλογικές προσπάθειες…άλλες είναι οι προτεραιότητές μου…»
«Θα κάνω αυτό που ωφελεί μόνο εμένα και τον μικρόκοσμό μου…τι δουλειά έχω εγώ με αυτούς τους γραφικούς…??»
«Θα κάνω το κομμάτι μου ως Αθηναίος Παραθεριστής στο χωριό και θα χαριεντίζομαι το χειμώνα στην πρωτεύουσα - φορώντας πιτζάμες - και ενθυμούμενος τις απίθανες καλοκαιρινές καταστάσεις…»  
Μέσα σε όλη αυτή τη διαμορφωθείσα κατάσταση δυστυχισμένοι και γραφικοί αισθάνονται όσοι αντιλαμβάνονται τι πραγματικά συμβαίνει στην τοπική μας κοινωνία, ενώ η παραμικρή τους προσπάθεια να βρουν συμπαραστάτες για εφαρμογή προτάσεων και λύσεων χλευάζεται και απορρίπτεται «απριόρι» από την «αδρανή» κατά τα άλλα πλειοψηφία…!!!
Δεν πάει όμως άλλο..!!! Κάπου πρέπει να σταματήσει όλο αυτό, που μόνο αστείο δεν είναι…!!! Ας σηκώσουμε το κεφάλι από το καθημερινό προσωπικό λούκι μας και ας κοιτάξουμε λίγο το συλλογικό όφελος του χωριού…πριν είναι αργά!!! Η συνεργασία, η αλληλοβοήθεια και η αλληλοϋποστήριξη να ξανά αποτελέσουν τα συνθετικά στοιχεία της μικρής μας κοινωνίας...!!
Θεωρούμε σίγουρο ότι κάποιοι συγχωριανοί μας θα ξανά βγουν μπροστά για να ξεκολλήσουν το κάρο από τη λάσπη και να το οδηγήσουν στο ξέφωτο...Οι ευκαιρίες για την Ανεμώτια θα έρθουν σύντομα και εμείς απλά θα είμαστε βυθισμένοι στον ατομισμό μας…?? Δεν είναι δίκαιο ούτε για εμάς, ούτε για τα παιδιά μας…Δεν είναι δίκαιο για την Ανεμώτια των παππούδων και των πατεράδων μας…!!! Αν δεν πράξουμε κάτι σύντομα…η συνείδησή μας θα μας βαραίνει για πάντα…!!!

Ενεργοί Δημότες Ανεμώτιας

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

«Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΥΜΩΝ ΠΡΩΤΟΣ ΒΑΛΕΤΩ ΛΙΘΟΝ ΕΠ’ ΑΥΤΗΝ….»

…… “Τότε Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι φέρνουν μια γυναίκα που είχαν συλλάβει για μοιχεία και, αφού την έστησαν στο μέσο, του λένε: «Δάσκαλε, αυτή η γυναίκα έχει συλληφθεί επ’ αυτοφώρω να μοιχεύεται. Και στο νόμο ο Μωυσής μάς έδωσε εντολή τέτοιες να τις λιθοβολούμε. Εσύ λοιπόν τι λες;» 
Και αυτό το έλεγαν για να τον πειράξουν, για να έχουν να τον κατηγορούν. Αλλά ο Ιησούς, αφού έσκυψε κάτω, έγραφε με το δάχτυλο κάτω στη γη. 
Επειδή όμως επέμεναν να τον ρωτούν, σήκωσε πάνω το κεφάλι, και τους είπε: «Ο αναμάρτητος από εσάς, πρώτος ας ρίξει λίθο πάνω της». Και πάλι, αφού έσκυψε κάτω, έγραφε στη γη. 
Εκείνοι, όταν το άκουσαν, εξέρχονταν ένας - ένας, αφού άρχισαν από τους πρεσβύτερους στην ηλικία, και εγκαταλείφτηκε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα που ήταν στο μέσο. 
Τότε ο Ιησούς σηκώθηκε και της είπε: «Γυναίκα, πού είναι; Κανείς δε σε κατέκρινε;» Εκείνη απάντησε: «Κανείς, Κύριε». Είπε τότε ο Ιησούς: «Ούτε εγώ σε κατακρίνω! Πήγαινε, και από τώρα μην αμαρτάνεις πλέον»…..”


ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΜΩΤΙΑ

Πάσχα σημαίνει πέρασμα από τον φόβο του θανάτου στη λύτρωση της Ανάστασης του Χριστού, πέρασμα από την λύπη στη χαρά, από την εχθρότητα στην αδελφοσύνη...!
Οφείλουμε να αντικρίζουμε με αξιοπρέπεια το θάνατο, να εκτιμούμε τη θυσία και να αντλούμε από εκεί την ελπίδα για την Ανάσταση.....
Ας είναι λοιπόν αυτό το Πάσχα η αφετηρία ώστε να επαναπροσδιορίσουμε τις συντεταγμένες της ψυχής μας και της θέσης μας μέσα στη μικρή κοινωνία της Ανεμώτιας.
Ευχόμαστε σε όλους τους συγχωριανούς μας ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!
Ενεργοί Δημότες Ανεμώτιας

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

«ΣΤΕΝΕΨΑΝ» ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΕΜΩΤΙΑ

Ο φετινός χειμώνας είναι «σιωπηλός»…, μας έπεσε βαρύς και μας τσάκισε! Ο ουρανός είναι σχεδόν άχρωμος και τα σύννεφα μονίμως καταφτάνουν από το βορρά, ακουμπάνε στη στέγη του Προφήτη Ηλία και χάνονται προς τον κόλπο της Καλλονής και την Αγιάσο.
Μετά το πέρασμα των γιορτών στην Ανεμώτια πάντα μένει ένα κενό και μια πικρή μελαγχολία. Το Γενάρη και το Φλεβάρη στο χωριό τα πάντα μοιάζουν μεγάλα και περίεργα! Μεγάλες νύχτες, περίεργη μοναξιά, έντονοι προβληματισμοί και ανήσυχες σκέψεις!!
Πάντα αυτή την εποχή εδώ στην μικρή μας κοινωνία η υπομονή λιγοστεύει, οι αποστάσεις επιμηκύνονται και η σιωπή γιγαντώνεται, ενώ η λέξη «ασφάλεια» αποκτά ιδιαίτερη αξία και οι ζωές των ανθρώπων γίνονται περισσότερο «μυστικές»...
Χθες βράδυ ξενύχτησα με ένα καλό φίλο μπροστά στην «παραχούτι» της κουζίνας που έκαιγε ελιές απ’ τα «Πλατάνια», ταξιδεύοντας με τις μουσικές του δεύτερου προγράμματος, συζητώντας και συλλέγοντας αναμνήσεις από τα περασμένα…
Τότε που κάναμε τις μικρές μας επαναστάσεις και στήναμε φράκτες για να τους πηδήσουμε, έχοντας άγνοια τραυματισμού. Τότε που η καλοσύνη ήταν δεμένη με την εμπιστοσύνη. Τότε που περιγράφαμε στους διπλανούς μας τις προσωπικές μας δύσκολες καταστάσεις, χωρίς το φόβο ότι αυτό θα θεωρηθεί «αδυναμία»..!!
Τότε, οι πατεράδες και οι παππούδες μας είχαν έναν κοινό σκοπό που τους ένωνε. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον αγώνα για την επιβίωση τους. Ο κοινός αυτός αγώνας ήταν που τους βοηθούσε να συμβιώνουν, να βοηθούν ο ένας τον άλλον και γενικά να πορεύονται στη ζωή τους καλλιεργώντας και ενισχύοντας την έννοια του «χωριού» και του «συγχωριανού».
Σήμερα στο χωριό φτιάξαμε τους δικούς μας απόμακρους κόσμους και ολοένα αδειάζουμε και στεγνώνουμε…Βλέπουμε τον διπλανό μας να πλησιάζει με φόρα στον τοίχο και δεν απλώνουμε το χέρι για να τον συγκρατήσουμε…Είναι βλέπεις επικίνδυνο να “μπλέξουμε”..! Ας το «χειριστούν» οι άλλοι λέμε και προσπερνάμε…χωρίς περαιτέρω προβληματισμό!
Σήμερα δουλεύουμε σκληρά, με το κεφάλι σκυμμένο ξεχνώντας να κοιτάξουμε τους ανθρώπους δίπλα μας και όταν φτάσουμε στο «αμήν» και σηκώσουμε το κεφάλι ψάχνοντας κάπου ν’ ακουμπήσουμε, όλοι γύρω μας είναι εξαφανισμένοι και αναρωτιόμαστε τι μας έχει μείνει από όλη αυτή την προσπάθεια..?
Σήμερα απομονωμένοι, έρημοι και σιωπηλοί έχουμε ανάγκη για επικοινωνία, αλλά απέναντι μας βλέπουμε «καχύποπτους τοίχους» και μαζευόμαστε ακόμα περισσότερο. Δεν περνάει καν από το μυαλό μας ότι ίσως και οι αναζητήσεις των άλλων να’ ναι ίδιες με τις δικές μας..!
«Στένεψαν» οι ζωές μας εδώ στην Ανεμώτια και αυτό δεν έχει να κάνει με τις προτεραιότητες του καθενός, αλλά με την αντίληψη του για τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να πείσουμε τους εαυτούς μας να απωθήσουν τις αδυναμίες τους και να πληρώσουν τιμήματα που δεν τους αναλογούν. Όμως, χωρίς την προσωπική μας απελευθέρωση δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε κοινωνική βελτίωση. Θέλει να βγούμε από τη βόλεψή μας, θέλει αγώνα, ελπίδα και δημιουργικότητα! Θέλει το παράθυρο της καρδιάς μας να είναι ανοιχτό…
Είμαστε σίγουροι ότι το χάιδεμα του ήλιου των αλκυονίδων θα αμβλύνει τις αποστάσεις στο χωριό μας και μες στο καταχείμωνο θ’ ανθίσουν αληθινά χαμόγελα και ζεστές καλημέρες…!!
Υ.Γ Μες στο δικό σου παραμύθι ξανά βρες το….το ξεχασμένο μονοπάτι σου…
Ενεργοί Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας