Ο Λέσβιος Οίνος ήταν ο ακριβότερος στις αγορές της αρχαίας Αθήνας, της Ρώμης και της Βυζαντινής Κωσταντινούπολης και το μόνο κρασί στα χαρέμια των Τούρκων σουλτάνων. Κατα τον Αρχέστατο τον Δειπνολόγο (4ος π.χ αιώνας), αρχαίο συγγραφέα και φανατικό γευσιγνώστη, το κρασί της Λέσβου ήταν το καλύτερο της αρχαιότητας:
"Ξέρω να πω και να επαινέσω και το κρασί
που βγάζουν αμπέλια σ' άλλες πόλεις
και τ' όνομά τους δεν ξεχνώ.
Μα με της Λέσβου το κρασί κανένα δεν συγκρίνεται."
(Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Α, 52d)
που βγάζουν αμπέλια σ' άλλες πόλεις
και τ' όνομά τους δεν ξεχνώ.
Μα με της Λέσβου το κρασί κανένα δεν συγκρίνεται."
(Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Α, 52d)
Ο ποιητής Αρίσταρχος εκθειάζει τον «Γλυκύχυμον και Ευωδέστατον» οίνο της Λέσβου και τον αποκαλεί «Αμβροσίαν», ο δε Λατίνος Βιργίλιος γράφει: «Δεν κρέμονται από τα δικά μας αμπέλια ίδια τσαμπιά σαν εκείνα που τρυγάει η Λέσβος ». Επίσης, ο Διογένης ο Λαέρτιος κάνοντας αναφορά στο μεγάλο τέκνο της Λέσβου, τον Πιττακό, γράφει: «Νόμους έθηκεν (ο Πιττακός) τω μεθυώντι εάν αμάρτη διπλήν είναι ζημίαν ίνα μη μεθύωσι, πολλού κατά Νήσον οίνου γενομένου».
