Διακοπή ρεύματος στην Ανεμώτια και με το φως του κεριού να τρεμοπαίζει στον τοίχο της κουζίνας...αναζητούμε τη χαμένη μας "έμπνευση"...
Πολλοί
αναρωτιούνται ποιοί είμαστε εμείς, οι Ενεργοί Δημότες! Κάποιοι μας παρουσιάζουν
ως «ανόητους ρομαντικούς νέους», άλλοι μας «φωτογραφίζουν» ως «Συριζαίους
αντιδραστικούς» και άλλοι μας «σκυλοβρίζουν» ανάλογα με την περίπτωση. Οι πιο
φιλοσοφημένοι ιντριγκάρονται με τα λεγόμενα μας και νιώθουν «αμήχανα», αν κάτι
από αυτά τους «πληγώνει» τη συνείδηση. Οι «δήθεν» μορφωμένοι βαθμολογούν τα
κείμενά μας από φιλολογική πλευρά, εξαντλώντας κάθε επιείκεια..!
Εντάξει,
εμείς τα δεχόμαστε όλα! Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Άλλωστε, εκείνο που έχει
αξία στη ζωή είναι η ελευθερία της σκέψης και η ελεύθερη έκφραση αυτής...
Δεν
είμαστε «πολεμιστές» του φωτός, δεν είμαστε ήρωες, δεν είμαστε σοφοί...Δε
διεκδικούμε θέσεις, πλούτο και εξουσίες. Δεν έχουμε εκπροσώπους και
αντιπροσώπους. Αυτοπροσδιοριστήκαμε και προσπαθούμε να νιώσουμε την ομορφιά της
ανθρώπινης ύπαρξης.
Κέντρο
της σκέψης μας είναι ο Άνθρωπος, ο Συγχωριανός, ο Διπλανός μας!! Θεωρούμε
υποχρέωση να απλώσουμε το χέρι μας και ν’ αρπάξουμε τον συνάνθρωπο που
βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Ν’ ανασηκώσουμε τον «γονατισμένο» ώστε να μην
τον ποδοπατίσουν τα «αφηνιασμένα» θρασίμια... Να τον ενθαρρύνουμε, να τον χτυπήσουμε
στην πλάτη...
Αυτή
είναι στάση ζωής! Είναι σκληρό να καταστήσεις ελεύθερο το μυαλό σου μα είναι το
μόνο σου χρέος προς την πάρτυ σου! Τα φαινομενικά λίγα, να τα κάνεις στο μυαλό
σου πολλά μηδενίζοντας κάθε Εγωισμό!
Η
Ανεμώτια μας προκαλεί να περιπλανηθούμε για άλλη μια φορά στα υγρά της σοκάκια..Η
ομίχλη που την αγκαλιάζει καθώς κατεβαίνει από το «Ραχώνι», κατάλευκη, ανάλαφρη
και ανεπαίσθητα γλυκιά..μας ναρκώνει, μας φορτώνει με παράνοια, μας οριοθετεί
και μας καθιστά απρόβλεπτους...
Υ.Γ 1. Σκοτείνιασε στο χωριό και ένας «κόμπος» στο λαιμό μας προκαλεί δύσπνοια...
Ενεργοί
Δημότες για την Αναγέννηση της Ανεμώτιας
