Το
σκοτάδι κυκλώνει την Ανεμώτια και εμείς καθήμενοι στην αυλή του σπιτιού,
ανάμεσα σε φούξια ανθούς περικοκλάδας και σε πρωτάκουστες αγχωτικές μελωδίες να
ταξιδεύουν γύρω μας, καταβάλλουμε επίπονες προσπάθειες ώστε να καταλαγιάσουμε
τη θλίψη μας..
Πικραμένες
ψυχές θρηνούν την απουσία και ζητούν επειγόντως τον «αιφνίδιο θάνατο»!! Ακούμε τον πόνο γύρω μας
και προσπαθούμε να μισοκρύψουμε μέσα σε «φράσεις» τη δική μας απελπισία...
Και
εκεί που αναρωτιώμαστε αν θα αντέξουμε μία ακόμη μελαγχολική αέναη νύχτα, ένα
νέο συναίσθημα αυτό της «χαρμολύπης» έρχεται να μας τυλίξει και να μας δώσει
μία «αδιευκρίνιστη υπόσχεση» για τις ημέρες που θα’ ρθουν....
Πραγματικά,
όταν σκοτεινιάζει στην Ανεμώτια είναι μια περίεργη στιγμή!! Είναι η στιγμή που
ενώ όλα φαίνονται να έχουν χαθεί...τότε εμφανίζεται η «ελπίδα» για να
χρωματίσει με φωτεινά χρώματα τις γκρίζες σκέψεις μας.
Όπου
να’ ναι, πολλά «καινούρια βλέμματα» θα εισβάλουν στο χωριό και οι «φορτισμένες
σιωπές» του χειμώνα θα αναζητούν τρόπους έκφρασης και μετουσίωσης...
Θα
υπάρξουν βέβαια στιγμές σιωπηλές που τα συναισθήματα δεν θα βρίσκουν λέξεις για
να ειπωθούν και τότε μικρά και ασήμαντα γεγονότα θα βοηθούν ώστε να ξεπεραστεί
η ντροπιαστική αμηχανία...
Ανάμεσα
σε λαχτάρες, ερωτικές πνοές, παράπονα, επιθυμίες και όνειρα θα αναμένουμε την
ολόγιομη άφιξη του Αυγουστιάτικου φεγγαριού, που το θολό και κατακκόκινο φως του,
θα διώξει από τους δρόμους της Ανεμώτιας τις «Σκιές» και θα φωτίσει τις ψυχές
των Ανθρώπων...
Υ.Γ.
Ευπρόσδεκτος όποιος επιλέξει να μας ακολουθήσει, αρκεί να τηρεί και να σέβεται
τους «Απαράβατους όρους» της «Ισορροπίας»...
Ενεργοί
Δημότες Ανεμώτιας
